Do Góry Nogami – Ultra

Zespół Do Góry Nogami powstał w Olkuszu na przełomie 2013 i 2014 roku, choć jego idea już kilka lat wcześniej zakiełkowała w głowie basisty i wokalisty Maćka Ferta. Konsekwentnie podążając drogą DIY, grupa zaczęła pracować na coraz większą rozpoznawalność. W równej mierze przyczyniły się do niej liczne koncerty, jak i sama muzyka. Dźwięki uprawiane przez DGN trudno bowiem jednoznacznie sklasyfikować. Olkuszanie pozostają wierni tradycji oldschoolowego polskiego punk rocka, ale z powodzeniem wzbogacają go o korzenne rytmy rock’n’rolla czy zgoła noise’owe bądź progresywne aranżacje. Punk w wykonaniu DGN to jednak w dalszym ciągu muzyka sprzeciwu.

Podsumowaniem pierwszego etapu działalności DGN okazał się album „Do Góry Nogami”, zrealizowany i wydany własnym sumptem w 2016 roku.
13 września 2019 roku ukazała się druga płyta pt.”Ultra”.

„Ultra wydaje się być bardziej „korzennie” punk-rockowa.

Punk-rock już w samym swym założeniu ogranicza środki ekspresji wokalnej. Zgodnie z wymogami gatunku, na płycie dominuje surowa, dość agresywna barwa głosu, nie stroniącego od krzyku. Niemniej już w pierwszym utworze wokalista wprowadza elementy niemalże aktorskie. W kolejnych utworach nieraz urozmaica barwę głosu, wprowadzając fragmenty bardziej ściszone, najczęściej melodeklamowane.

Na duży plus trzeba Ultrze zapisać dużo lepszą, niż na pierwszej płycie, jakość produkcji dźwięku. Brzmienie jest bardziej przestrzenne i naturalne, szczególnie w partiach instrumentalnych, które wcześniej wydawały się czasami nadmiernie „spłaszczone”.

Już w pierwszym utworze, „Przekonani”, z pozoru wszystko jest „jak trzeba”, chłopaki „równo grzeją”, jadą „ostro i do przodu”, solówka gitarowa – krótka, a intensywna… ale co to? Z dramatycznie podniosłymi akordami gitary rytmicznej kontrastują nerwowe, wyżej grane temaciki solowej, jak gdyby rodem z jazzu (konkretnie fusion). Są też zabawy barwą wokalu – w zwrotkach brzmiący jak przez telefon, nabiera przestrzenności w refrenach. I jeszcze do tego zakończenie, zgodnie z tekstem przywołujące echa Orientu…
Przypomnę, co zaznaczyłem w recenzji pierwszej płyty: ci muzycy nie zaczynali od punku. Jeżeli nie wszyscy, to przynajmniej trzej założyciele zespołu – basista i wokalista Maciej Fert, gitarzysta Jacek Graca, perkusista Jacek Kurzawa – mają za sobą granie jeśli nie prog-rocka, to prog-metalu, a ich zainteresowania muzyczne są jeszcze szersze. I to słychać.

Tematycznie teksty w zasadzie kontynuują polską tradycję punkową, są bowiem tyleż anarchistyczne, co moralizatorskie. Znalazło się w nich miejsce i na zaniepokojenie sytuacją polityczną, połączoną z krytyką wszelkiego establishmentu („Blizny”, „Ultra”), i na przesłanie ekologiczne („Czysta radość”), jak również na kolejną (po „Manowcach” z pierwszej płyty) krytykę przemysłu muzycznego… Nawet gdy nie stronią od brutalizmu (a i wulgaryzmy się trafiają – w końcu to punk rock!), nawet jeśli bywają naiwne, albo (jak w „Czystej radości”) przekraczają na chwilę granicę sentymentalizmu, ma to swój wdzięk. Przede wszystkim jednak są dość sprawnie napisane.

Ultra jest udanym, albumem punkowo-nowofalowym, interesującym szczególnie dzięki licznym inspiracjom spoza tego kręgu, które uważny (i w miarę osłuchany) odbiorca bez trudu odnajdzie. Rozwijając stylistykę swego poprzednika, zarazem wyraźnie się od niego odróżnia. Kto zna debiut, sam wychwyci zarówno podobieństwa, jak różnice.”

Jarek Nowosad.

Do Góry Nogami, Ultra. Muzyka i teksty: nie podano. Wykonawcy: Maciej Fert – bas, śpiew; Jacek Graca, Donald Strychnina – gitary, chórki; Jacek Kurzawa – perkusja; Joanna Milka – chórki w utworze „We mnie nie ma”. Nagranie: Damian Machnik. Produkcja i mix: Tomasz „Zed” Zalewski. Projekt graficzny: Paweł Garwol. Wydawca: Lou & Rocked Boys, 2019.